Freddy Heinekenbrug over de Singelgracht

De oorspronkelijke brug, ontworpen door architect Van der Mey, vormde de verbinding tussen het Weteringcircuit en de Stadhouderskade, als onderdeel van een belangrijke stadsradiaal. Gebouwd in 1875 heeft hij nadien zeer veel ingrijpende verbouwingen ondergaan; alleen onderdelen van de brugleuningen waren nog origineel. Door het vrij vlakke brugdek en het brede profiel was de brug nog nauwelijks als brug herkenbaar. Doelstelling was om de passage over het water weer ervaarbaar en de brug weer manifest te maken, deze als bijzondere plek in de radiaal-route te markeren en als een bijzonder object te behandelen, geheel in de Amsterdamse bruggentraditie. Om de gewenste doorvaarthoogte te vergroten en toch de hellingshoek van de trambaan niet te steil te maken, is gekozen voor een excentrisch gelegen doorvaart. Het aldus ontstane talud aan de noord oever is middels een trappartij toegankelijk gemaakt, waardoor een reeds geplande wandelroute langs de singelgracht mogelijk werd. Daar de hoofddraagconstructie sterk werd bepaald door technische eisen, richtte het ontwerp zich met name op de randen en leuningen. Deze zijn als uitdrukkingsmiddel gebruikt om het bijzondere van de brug te benadrukken als één van de parels in een snoer rondom de historische binnenstad. De openbare verlichting levert uitsluitend een algemeen lichtniveau. Als accentverlichting is daarom een ritme van lichtpuntjes in de balusters en traptreden opgenomen.